คุณเองเคยคิดหรือเปล่าเรื่องของปรัชญาของการเริ่มต้นชีวิตในแต่ละวัน ซึ่งผมเองในอดีตก็ยังไม่เคยที่จะเข้าถึงกับเรื่องราวต่าง ๆ ของสิ่งเหล่านี้เลยก็แทบจะว่าได้จริง ๆ แต่ในวันนี้ผมเองก็ได้ค้นพบสิ่งหนึ่งที่ช้วยในการกระตุ้นให้ผมเองมีการดำรงค์อยู่ได้ในแต่ละวัน ซึ่งคำนั่นผมเองเรียกมันว่า เป้าหมายของการใช้ชีวิตนั่นเอง โดยในบทความนี้ผมเองก็คงจะต้องกล่าวถึงเรื่องราวที่ผมได้นำมาใช้ในการปรับในส่วนต่าง ๆ ที่เคยผิดพลาดมาในอดีตจนครั้งนึงแทบจะอยากล่าจากโลกใบนี้ไปแล้วก็ว่าได้ แต่ผมดันโชคดีที่ไม่มาค้นพบกับปรัชญาของการใช้ชีวิตในแต่ละวันที่ทำให้ตัวผมเองสามารถที่จะก้าวข้ามผ่านมันไปได้อย่างดี แต่กว่าที่จะผ่านมันไปนั่นสิ มันก็จะมีเรื่องราวของสิ่งที่เข้ามาปะทะตัวผม ทั้งที่เป็นโจทย์เก่า ๆ เองก็ดี ปัจจัยรูปแบบใหม่เองก็ดี ทั้งรูปแบบที่ตัวผมเองก็แทบจะไม่น่าเชื่ออีกก็ดี คือ ในระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมาแทบจะเดินทางมาโดยตลอดบอกได้เลยว่าแทบหมดเนื้อหมดตัวกันเลยก็ว่าได้ แต่อย่างที่ผมได้กล่าวไว้ว่าผมเองอาจจะยังมีโชคดีอยู่บ้าง เพราะในเวลาที่ผมลงถึงจุดที่ต่ำสุดนั่น ก็มักจะมีคนเข้ามาเปลี่ยนแง่มุมในการใช้ชีวิตตลอดเวลา ทำให้ผมเองก็สามารถที่จะปรับตัวเองออกมาจากเรื่องราวที่แตกต่างเหล่านั่นได้ทันที แต่สิ่งที่เสียไปนั่นสิที่ผมเองก็เสียดายมากที่สุด นั่นก็คือเม็ดเงินที่ใช้จ่ายไปพร้อมกันในช่วงระยะเวลาที่กว่าผมจะก้าวข้ามผ่านเรื่องเหล่านี้ไปได้
ในบางคนที่ผมเคยเล่าเรื่องราวที่ผมเองได้ผ่านมาให้คนกลุ่มนั่นฟัง บางคนก็มองว่าเป็นเรื่องราวที่ดีดูมีสาระให้ดำเนินตามได้ แต่อีกกลุ่มนึงก้มองว่าเป็นเรื่องที่มองแล้วมันดูแตกต่างไปมากกว่าที่คนปกติโดยทั่วไปจะใช้ได้ ผมยกตัวอย่างเช่น การเดินทางในวันเดียวสี่สถานที่ เพื่อไม่รู้ว่าตนเองต้องการสิ่งใดกันแน่ แต่ในใจตั้งใจไว้ว่าอยากจะหาที่สงบในการทำงาน แต่สุดท้ายแล้วสิ่งเหล่านั่นก็ไม่สามารถที่จะบรรลุตามเป้าหมายไปได้นั่นเอง ซึ่งผมอยากจะบอกว่าในการเดินทางแต่ละครั้งของผมนั่นจำเป็นต้องใช้เม็ดเงินเป็นจำนวนมากเลยก็ว่าได้ ในการที่จะก้าวผ่านมันไป พูดแล้วก็จะยิ่งเสียดายมากที่สุด แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อมันกลายเป็นอดีตไปแล้วจริง ๆ เราไม่สามารถที่จะย้อนเวลากลับมาได้ สิ่งที่ทำได้นั่นก็คือต้องทำใจครับ